โรคชิคุนกุนยาพบการรายงานโรคครั้งแรกในปี ค.ศ. 1952 ในแถบอาฟริกากลางที่ประเทศแทนซาเนียและอูกันดา ซึ่งเคยระบาดอย่างรุนแรง (massive outbreak) ในเกาะประเทศฝรั่งเศส (the French Island of La Reunion แถบ Indian Ocean ในปี ค.ศ. 2005 และ 2006 รวมทั้งเกาะข้างเคียง โดยเฉพาะเกาะมาริตุส (Mauritius) และปัจจุบันมาระบาดอีกครั้งในประเทศแถบเอเชีย จึงถือเป็นโรคติดต่ออุบัติซ้ำ (Re-Emerging disease)ในบางภูมิภาคของโลกเรียกชื่อโรค Chikungunya นี้ว่า "Chicken Guinea"ที่หมายความว่าไก่ประเทศกินี ทั้งที่ความจริงไม่เกี่ยวข้องกับไก่หรือประเทศกินีแต่อย่างใด เป็นการเรียกตามคำพ้องเสียงในภาษาอังกฤษ (Anglicization) เท่านั้น

http://avancer.canalblog.com/images/060307145616.2c1hfs890_le_chikungunya___la_reunionb2.jpg

         คำว่า "Chikungunya" มีรากศัพท์มาจากภาษา Makonde ของประเทศแทนซาเนีย ซึ่งหมายถึงสิ่งใดที่มีลักษณะโค้งงอขึ้นด้านบน (That which blends up) เนื่องจากอาการปวดข้อที่รุนแรงของผู้ป่วย ทำให้ข้อต่อที่ปวดมีลักษณะงอพับขึ้นด้านบนดังกล่าว ผู้ที่เริ่มอธิบายรายละเอียดของโรคนี้เป็นคนแรกในปี ค.ศ. 1955 คือ Marion Robinson and W.H.R. Lumsden

           จากการศึกษาวิเคราะห์ตามแนวอายุรเวท พบว่า อาการ "ปวดในข้อ (Pain of joints)" ของโรคชิคุนกุนยา คล้ายกับอาการปวดในข้อที่อายุรเวทใช้คำเรียกภาวะนี้ว่า "Sandhi Jwara" ในภาษาสันสกฤต ประเทศอินเดียจึงได้นำหลักการดูแลรักษาภาวะปวดในข้อมาประยุกต์ในการดูแลผู้ป่วยชิคุนกุนยาได้เป็นอย่างดี

            โรคชิคุนกุนยาเป็นโรคติดเชื้อไวรัสที่เรียกว่า "Alphavirus หรือ Arbovirus" สกุล Togaviridiae family เชื้อไวรัสนี้เมื่อผ่านเข้าไปอยู่ในร่างกายของยุง จะมีความแข็งแรงขึ้นโดยยุงจะไม่ติดโรคแต่ยุงเป็นเพียงพาหะนำโรคเท่านั้น เชื้อโรคจะแข็งแรงจนเมื่อไปกัดคนที่มีร่างกายแข็งแรงก็สามารถก่อโรคได้ ซึ่งการแพร่กระจายผ่านทางการถูกยุงลายกัดในตอนกลางวันรวมทั้งตอนเช้าตรู่หรือรุ่งอรุณและตอนพลบค่ำ ระยะฟักตัว 2-4 วัน ลักษณะอาการมีตั้งแต่ไม่ปรากฏอาการไปจนถึงอาการรุนแรงจนต้องลงไปคืบคลาน (severe crippling disease) บางรายมีอาการไข้ร่วมกับการปวดข้ออย่างรุนแรงเป็นอาการแบบเฉียบพลัน ส่วนอาการพื้นฐานของโรคคือมีไข้ร่วมกับอาการปวดข้อ และมีอาการคล้ายกับโรคไข้เลือดออกเช่นกัน (viral haemorrhagic fever) ปกติโรคนี้ไม่รุนแรงถึงตาย เพราะสามารถรักษาให้ทุเลาหรือหายได้ ภายใน 5-7 วัน หากได้รับการดูแลรักษาที่ถูกต้องเหมาะสม

            ด้วยเหตุที่ยุงลายชอบวางไข่ในน้ำขังและน้ำนิ่ง เราจึงควรกำจัดแหล่งเพาะพันธุ์ยุง โดยการคว่ำภาชนะที่อาจมีน้ำลงไปขัง หรือปิดฝาภาชนะบรรจุน้ำให้มิดชิด และกำจัดลูกน้ำยุงในภาชนะบรรจุน้ำ เช่น ตักลูกน้ำในอ่างทิ้ง เปลี่ยนน้ำในแจกันทุก 7 วัน ใส่ทรายอะเบทลงในโอ่งน้ำใช้ ฉีดพ่นสารเคมีในบริเวณบ้านและในชุมชน โดยทุกบ้านต้องร่วมมือกันในการกำจัดยุง ได้แก่ เปิดบ้านให้สารเคมีที่พ่นเข้าไปในทุกซอกมุมของบ้านให้มากที่สุด เป็นต้น ส่วนการป้องกันยุงกัด เช่น นอนในมุ้งที่ชุบสารเคมีป้องกันยุง เป็นต้น ส่วนในไทยแถบภาคใต้จะมีป่าพรุที่เป็นแหล่งเพาะพันธุ์ยุงได้เป็นอย่างดี ชุมชนก็ควรช่วยกันหาวิธีป้องกันกำจัดหรือจัดการสิ่งแวดล้อมให้สะอาด ไม่ให้เป็นแหล่งที่อยู่ของยุงได้